Ἀφοῦ τὸν Αὔγουστο μᾶς φίλεψε τὰ μελωμένα δῶρά της, τὰ ὁποῖα καὶ στιχουργήσαμε:
Αὔγουστος εἶν’τὰ μελωμένα σῦκα /
κι «Ὁ κλέφτης ποδηλάτων» τοῦ de Sica
τώρα,
ποὺ ὁ χειμώνας εἰσόδευσε, ἀφήνει νὰ πέσουν τὰ φύλλα της, τὰ ροῦχα της τὰ φυσικά,
γιὰ νὰ παραδοθῇ ‒γυμνὴ καὶ τετραχηλισμένη, αὐτὴ καὶ ὁ κορμός της και τὰ κλαδιά της‒ στὸν κατάψυχρο χειμῶνα. Κι ἂν ἡ παγωνιὰ θερίζει κι εἶναι
δίχως ρουχαλάκια, δὲν τὴν νοιάζει· θἄρθῃ ἄνοιξη καὶ πάλι· κι ἕνα καλοκαίρι, τὰ
τερψιλαρύγγιά της νὰ μᾶς ξαναφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου