ΜΝΗΜΗ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ-ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΟΜΥΤΗ

 Γιάννης-Ἀνάργυρος Μαυρομύτης (1940-† 26 Ἰαν. 2022)

«Δι’ αὐτοὺς τοὺς νεκροὺς

καὶ τὰ πουλιὰ δέησιν μινύρονται

καὶ προσευχὴν ἀναστενάζουν».

(Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Ὁ Γιάννης-Ἀνάργυρος Μαυρομύτης
στὰ Μεγ. Βραγγιανά,στὴν πηγὴ ''Φοντάνα'',
στὶς 10 Αὐγούστου 2008, ὁμιλητὴς
στὸ Συνέδριο Τὰ Ἄγραφα στὴ διαδρομὴ τῆς Ἱστορίας.

Ὀδυνηρὴ κατάπληξη γέννησε σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἀγραφιῶτες, τὰ Μεγάλα Βραγγιανά, τὸ «Ἑλληνομουσεῖον  Ἀγράφων», ἡ ἀπροσδόκητη εἴδηση, τὸ πικρὸ ἄγγελμα  τοῦ θανάτου τοῦ Γιάννη-Ἀνάργυρου Μαυρομύτη. Ἀδυνατοῦμε νὰ συνηθίσουμε στὴν ἰδέα πὼς ὁ Καρπενησιώτης θεράπων τῆς Εὐρυτανικῆς ἱστορίας δὲν εἶναι πλέον ἐν ζωῇ.

Σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς δράσης του ἀπέδειξε τὴν εὐγένεια τοῦ χαρακτῆρα του. Μετριοπαθὴς καὶ συνετός, μειλίχιος, γλυκὺς ἀλλὰ καὶ σταθερὸς στὰ φρονήματά του καὶ στὶς πράξεις του, ἐνέπνεε τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμηση ὅλων. Ὡς οἰκογενειάρχης, ὡς  ὑπηρέτης του Δημοσίου ἀλλὰ καὶ ὡς πολίτης διέθετε τέτοιες ἰδιότητες ὥστε ἡ ζωή του νὰ εἶναι ἕνα παράδειγμα τιμιότητας σπάνιας καὶ καλωσύνης ἀνεπιτήδευτης. Οὐδέποτε ἀπρακτῶν ἀλλὰ συνεχῶς ἐργαζόμενος πνευματικὰ διακονοῦσε τὴ σπουδὴ καὶ τὴ μελέτη τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἀγράφων καὶ τοῦ Καρπενησίου σὲ ὅλες τὶς περιόδους τoῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ.

    

Ἔφερε ‒μὲ τὴν σπάνια ἐρευνητική του δεινότητα, τὴ στάθμη τῆς σκέψης του καὶ τὴ σοβαρότητα τοῦ λογισμοῦ του‒ στὸ φῶς ἄγνωστες πτυχὲς τῆς ἱστορίας τῆς γενετειρᾶς του καὶ τῶν ἱστορικῶν Ἀγράφων. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ θεωρηθεῖ πώς, ὡς "μαθητής"  του, ξεπέρασε καὶ τὸν "δάσκαλο του", τὸ πρότυπό του, τὸν Πάνο Βασιλείου, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι τὸ παροιμιακὸν πώς: καλὸς δάσκαλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τὸν ξεπερνᾶ ὁ μαθητής του.

Ἐμεῖς, ποὺ εἴχαμε τὴν τύχη, τὸ σπάνιο προνόμιο νὰ ἔχουμε συνεργαστεῖ μαζί του στὰ ἔξοχα γραμματικά του ἔργα μέχρι καὶ πολὺ λίγο καιρὸ πρὶν τὸν θάνατό του· ἐμεῖς ποὺ τὸν θεωρούσαμε παράδειγμα γιὰ μίμηση, ὁδίτη γιὰ νὰ βροῦμε τὸν δικό μας δρόμο, ἐμεῖς νοιώσαμε μὲ τὸ ἄγγελμα τῆς κοιμήσεώς του πὼς χάσαμε κάτι μοναδικὸ καὶ ἀναντικατάστατο: μιὰ χαρισματικὴ προσωπικότητα, ἕνα ἰδιαίτερο πνεῦμα, μιὰ προικισμένη διανόηση καὶ ἕναν ἀνιδιοτελῆ χαρακτήλῆρα· ἕνα καταφύγιο ἀπεριόριστης ἐμπιστοσύνης τοῦ κάθε μας προβληματισμοῦ, τῆς ὁποιασδήποτε σκέψης μας.

Ὁ Γιαννης Μαυρομύτης μὲ τὸν
ἀείμνηστο ἐπίσης συγχωριανό μας 
Γεώργιο Χρήστου († 20.5 2012)

Τίποτε δὲν τοῦ ξέφευγε καὶ εὕρισκε καιρὸ γιὰ ὅλα. Ἐμεῖς κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκιὰ τῆς «γιγαντόσωμης δρυός» τῆς Εὐρυτανικῆς ἱστορίας βρίσκαμε  θαλπωρὴ καὶ καταφύγιο: ὅλοι οἱ φίλοι του καὶ συναντιλήπτορές του τὸν θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα

Ἀφήνει  μεγάλη, πλούσια καὶ σπουδαία παρακαταθήκη στοὺς ἐπιγενομένους, σὲ ὅλους μας, τὸ πνευματικό του ἔργο ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη του τὸ ἐνδιαφέρον του τὴ μέριμνά του γιὰ ἐμᾶς, τὸν τόπο μας, τὰ ἱστορικὰ Ἄγραφα. Τὸ «Ἑλληνομουσεῖον Ἀγράφων» χάνει ἕνα ἄριστο διάκονό του, τὰ Μεγάλα Βραγγιανὰ ἡ ἰδιαίτερη μας πατρίδα ἕναν σπάνιο φίλο, τὸ τοπικό μας  ἔντυπο «ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΒΡΑΓΓΙΑΝΑ» ἕνα πολύτιμο συνεργάτη, ἐμεῖς δὲ μιὰ ἐξαιρετικὴ περίπτωση συνεργάτη καὶ φίλου ἀπροσμέτρητης ἀξίας. Χάνουν καὶ οἱ δύο Σκιαθῖτες λογοτέχνες,  ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης καὶ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ἕναν –κατὰ δήλωσίν του ποὺ μᾶς εἶχε ἐξομολογηθεῖ‒ καλὸ καὶ πιστὸ ἀναγνώστη τους. Ἡ δὲ κοινωνία τοῦ Καρπενησίου, ἡ ὁποία τὴν ἔλλειψή του θὰ αἰσθανθεῖ γιὰ πολὺ μεγάλο διάστημα χρόνου, χάνει μία ἐμβληματικὴ ἱστοριογραφικὴ μορφή, ἕναν λαμπρὸ συνετὸ χαρακτῆρα, ἕναν ταπεινὸ ὑπηρέτη τῶν ἀγαθοεργῶν σκοπῶν τοῦ φιλογενοῦς ἱδρύματος Γαζῆ-Τριανταφυλλοπούλου.

Ὁ Γιάννης Μαυρομύτης (ἀριστερά) 
στοὺς "Στανᾶδες" 
τῶν Μεγ. Βραγγιανῶν τὸ καλοκαίρι
τοῦ 1998, σὲ ἐπίσκεψη κλιμακίου τῆς 
Νομαρχίας Εὐρυτανίας. Διακρίνεται καὶ 
ὁ Σπυρίδων Ἀριστ. Τσιώλης († 15.1.2013)

Μὲ ἄπειρο σεβασμὸ στὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργο τοῦ Γιάννη-Ἀνάργυρου Μαυρομύτη, «ἀκαταπονήτου ἀνδρὸς μοχθοῦντος διὰ τὸ κοινὸν ἀγαθόν» προσευχόμεθα ὅπως ὁ Κύριος ἀναπαύσει τὴν ψυχή του καὶ νὰ τὴν κατατάξει στὴ χώρα τῶν Δικαίων. Στὴ δὲ σύζυγό του Βασιλικὴ καὶ τὰ παιδιά του Μαρία καὶ Διονύσιο εὐχόμαστε νὰ βροῦν τὴ δύναμη καὶ τὸ σθένος νὰ ἀντέξουν τὸ βάρος καὶ τὸ μέγεθος τῆς ἀπώλειας ἀλλὰ καὶ νὰ φροντίσουν γιὰ τὴν ἀνάδειξη καὶ προβολή τοῦ ἔργου του, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο  τοῦ χαρίζει πραγματικὴ αἰωνιότητα καὶ ἀληθινὴ ἀθανασία.

           Γιάννη μου

Ἐμεῖς, ὅσο ὁρίσει ἡ πρόσκαιρη παρουσία μας, πάντοτε θὰ σὲ μνημονεύουμε —καυχώμενοι ἐν Κυρίῳ— πὼς ὑπῆρξες φίλος ἀδελφικός, θὰ μελετοῦμε δὲ καὶ θὰ τιμοῦμε τὸ σπουδαῖο ἐρευνητικό σου ἔργο.

Ἄφθιτος ἡ μνήμη σου μετ’ ἐγκωμίων.

Κωνσταντῖνος Σπ. Τσιώλης