Ἑλληνομουσεῖον (τό). Ὀνομασία διδομένη πολλαχοῦ, ἐπὶ Τουρκοκρατίας, εἰς τὰ σχολεῖα ἀνωτέρων πως σπουδῶν. Περί «κοινῶν ἑλληνομουσείων ἐπ᾿ ὠφελείᾳ τοῦ γένους κοινῇ» γίνεται λόγος καὶ ἐν σιγιλλίῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Γρηγορίου Ε', ἐκδοθέντι κατ᾿ Αὔγουστον τοῦ 1819.


Σ᾿ αὐτὸν τὸν διαδικτυακὸ χῶρο, ποὺ ἀπευθύνεται στοὺς φίλους τῆς χώρας τῶν Ἀγράφων, φιλοξενοῦνται κείμενα, ἄρθρα, μελέτες, ἀνακοινώσεις, βιβλία εἰκόνες, ταινίες ποὺ ἀφοροῦν ἢ παραπέμπουν στὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμό, τὶς παραδόσεις, τὸ φυσικὸ περιβάλλον τοῦ ἱστορικοῦ χώρου τῶν Ἀγράφων, ὅπως αὐτὸς ἦταν γνωστὸς στὴν ὕστερη βυζαντινὴ ἀλλὰ καὶ μεταβυζαντινὴ ἐποχή. Σκοπὸς τῆς δημιουργίας του εἶναι νὰ γίνουν γνωστὰ καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν, κατὰ τὰς δυνάμεις ἡμῶν, ὅλα ἐκεῖνα τά ‒ἀνὰ τοὺς αἰῶνες‒ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ τόπου μας καὶ τῶν ἀνθρώπων του.

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

ΜΩΡΑΪΤΙΝΔΗΣ II


—Κι ἐσὺ τέκνον Βῶλε;

Ἀναγνωστικῶς, καὶ μόνον συμπλωτὴρ τοῦ ‘‘ἄλλου’’ Ἀλεξάνδρου, ταξίδεψε πρὸς τὴν πάλαι ποτε Δημητριάδα πόλιν, νῦν ‘‘Μπεόπολιν’’. Ὄχι μὲ τὸ «Ἤπειρος» τῆς ‘‘Πανελληνίου’’ ὅπως «Ὁ ταξειδιώτης», ἀλλὰ μὲ ταξιδιωτικὴ ἅμαξα 112 ἵππων ἀπὸ τὴν Χώρα τοῦ Ἀνατέλλοντος Ἡλίου. Καρκινικὴ ἡ ἡμέρα 02.02.2020. Ἀπ’τὸ 1111 μ. Χ. εἶχε νὰ ξαναφανεῖ! Τὴν ἄλλη μέρα θὰ παρίστατο –κατόπιν τιμητικωτάτης προσκλήσεως– συνδαιτυμὼν στὴν ἰδιαίτερη φωτογραφικὴ τράπεζα τοῦ καπετὰν Παρίση, μὲ ἐδέσματα φωτομνῆμες: εἰκόνες ἀπὸ μιὰ Σκιάθο καὶ τοὺς ἀνθρώπους της ἀλλοτινῶν καιρῶν.
Εἰκόνες ἀσπρόμαυρες, ὅπως ἀκριβῶς φωτογραφίζει ἡ μνήμη:

Δὲν λένε ψέμματα οἱ παλιὲς φωτογραφίες.
Ψεύτικος εἶναι ὁ πακτωλὸς τόσων χρωμάτων, σήμερα.

Ἔκαμε μιὰ περιήγηση στὴν πόλη, ὅπου τιμᾶται ὁ Ἀλέξανδρος Ἀδαμαντίου μὲ δεσπόζουσαν πάλλευκον προτομήν, ἑποπτεύουσαν τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ἀπ’ ὅπου περιθέατος ὁ ἱστορικὸς λιμὴν τῆς πόλεως. Ἀλλά, τιμᾶται καὶ μὲ ὁδόν, μακράν, μεγάλην, ἐγγύτατα τοῦ περικαλλοῦς σιδηροδρομικοῦ σταθμοῦ· στόλισμα περίκομψον τοῦ τόπου. Ὁ ‘‘ἄλλος’’ Ἀλέξανδρος –πιστὸς στὴν μοίρα του ὡς ‘‘ἄλλου’’– περιορίζεται ὡς ὁδωνυμικὸ σὲ ἕνα μικρό, ταπεινό, ἥσυχο δρομάκι στὰ βόρεια τῆς πόλεως καὶ μάλιστα, ἐπὶ τὸ λογιώτερον: ὁδὸς Μ ω ρ α ϊ τ ί  δ ο υ· ἀπ’ ὅπου ἀντικρύζει τὰ γαλανίζοντα κύματα τοῦ Παγασητικοῦ. Μᾶλλον, ὅμως, τοῦ πάει γάντι. Μοναχὸς Ἀνδρόνικος γάρ, ἤγουν, φιλέρημος τρυγών.

Κι ἂς τίμησε, ὁ ἄδολος «Σφίγξ» τοῦ ‘‘Μὴ χάνεσαι’’, τὴν πόλη στὰ ἔργα του, κάπως περισσότερο ἀπὸ τὸν δεξιὸ ψάλτη τοῦ Ἁγ. Ἐλισσαίου,.
Οὔτε ἐδῶ ὅμως ὁ ταξιδευτὴς τοῦ Καρπενησίου κατάφερε ν’ ἀποφύγει τὴν σύμφυρση μὲ τὸν συμπαθῆ νεότερό του ἀθηναιογράφο Τίμο Μωραϊτίνη. Τὸ γνωστὸν ὡς μωραϊτινδικὸν σύνδρομο ἐνεφάνη σὲ δρόμο τῆς πόλεως: ὁδὸς ΑΛ. ΜΩΡΑΪΤΙΝΗ, πολὺ κοντὰ στὴν ὁδὸ Μωραϊτίδου. Δὲν κατάφερε νὰ συγκρατηθῇ καὶ ἀναφώνησε:

—Κι ἐσὺ τέκνον Βῶλε;
Μήπως, θὰ ἦταν δόκιμο, μὲ νομοθετικὴ πρωτοβουλία, νὰ θεσπισθῇ μιὰ Ἀνεξάρτητη Ἀρχὴ τόσες καὶ τόσες Ἀνεξάρτητες Ἀρχὲς ὑφίστανται προστασίας ἀπὸ τὶς Δημοτικὲς ἐπιτροπὲς ὀνοματοδοσίας;


Ντῖνος Ἀγραφιώτης
*Πρώτη δημοσίευση στὰ Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας τῶν Γρεβενῶν, φ. 861 / 7.2.2020, σ.18

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου