20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974.

Μεσοκαλόκαιρο. Ζεστὸ τὸ πρωϊνό τοῦ Σαββάτου. Στάση Μανάρα. Μὲ τὸν Τάκη τὸν «Ὑπουργό», τὸν ὁμοπάτριο, τὸν ὁμοχώριο τὸν ὁμογείτονα, καὶ μὲ τὸν ἀπαραίτητο ἐξοπλισμὸ ἀναμένει τὸν «Γράψα» νὰ τοὺς πάει στὴν ἀμύθητον δρόσον τοῦ Νότιου Εὐβοϊκοῦ.

—Στὸν Ὠρωπὸ αὔριο ὁ «Γράψας», πᾶμε; Τοῦ εἶπε τὴν προηγουμένη ὁ  «Ὑπουργός».

Σκέφτηκε πρὸς στιγμὴν τοὺς γεννήτορες νὰ βιοπορίζονται στὴν καιομένη ἄσφαλτο τῆς Καλλιδρομίου, ἀλλὰ ἡ ἀποκοτιὰ τῆς νεότητος προτίμησε τοῦ βορηᾶ τὰ κύματα….Ὁ «Γράψας» ὅμως δὲν ἐρχόταν. Πέρασε ὥρα ἀρκετή. Οὔτε ποὺ ἦλθε. Ποῦ κινητὰ καὶ ποῦ internet…Ἐπέστρεψαν οἴκαδε. Ἔβαλαν, πρὸς ἀναψυχήν, τὸ ραδιόφωνο. Δημοτικὰ τραγούδια. Παράξενο γιὰ πρωϊνό. Τὰ δημοτικὰ δὲν σταματοῦσαν ἐπὶ ὥρα. Συνειρμικὰ γύρισε ἡ σκέψη του στὸν Νοέμβριο τοῦ ’73. Κάθε βδομάδα καὶ στρατιωτικὸς νόμος ποὺ συνοδευόταν μὲ Δημοτικὰ τραγούδια. Πραξικόπημα θὰ ἔγινε πάλι σκέφτηκε. Σὲ λίγο ὅμως ἀκούστηκε τὸ θλιβερό: Εἰσβολή τῶν «συμμάχων» στὴν Κύπρο·ς ποὺ συνεχίζεται μέχρις αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἀνακοινώσεις γιὰ ἐπιστράτευση καὶ ἀγωνία γιὰ τοὺς οἰκείους.

Ὁ «Ὑπουργός» μόνο, ἐν τῇ ἀγαθότητί του, ψέλλισε:

—Νὰ πᾶμε τὸ ἄλλο Σάββατο.

Τὸ ἄλλο Σάββατο εἴχαμε ἄλλη κυβέρνηση καὶ ἄλλο πολίτευμα…καὶ ἄλλη Κύπρο.

*πρὶν 10 χρόνια ἀναχώρησε γιὰ τὸ ἐπέκεινα ὁ «Ὑπουργός». Μόλις 60. Εἰς μνήμην του τὸ μικρὸ ἐπίκαιρο χρονικό· καὶ ἡ φωτογραφία [ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο του].

Ντῖνος Ἀγραφιώτης