Μεσοκαλόκαιρο.
Ζεστό, καυτὸ τὸ πρωϊνὸ τοῦ Σαββάτου 20ῆς
Ἰουλίου 1974. Στάση λεωφορείων «Μανάρα»,
τοπωνύμιο γνωστῆς ἱστορικῆς
οἰκογένειας τῆς περιοχῆς. Μὲ τὸν Τάκη, τὸν ἀποκαλούμενο
‒παρωνυμικῶς‒ ὡς «Ὑπουργό», τὸν ὁμοπάτριο, τὸν
ὁμοχώριο, τὸν ὁμογείτονα, καὶ μὲ τὸν ἀπαραίτητο ἐξοπλισμό, ἀναμένουν τὸν
«Γράψα», τὸ ὄχημα ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο γραφεῖο ταξειδίων, γιὰ νὰ τοὺς ταξειδέψει
μακρυὰ ἀπὸ τὴν τύρβη τοῦ Λεκανοπεδίου, στὴ θάλασσα, στὴν ἀμύθητον
δρόσον τοῦ Νότιου Εὐβοϊκοῦ.
Τοῦ
εἶπε τὴν προηγουμένη ὁ «Ὑπουργός».
—Στὸν
Ὠρωπὸ πάει αὔριο ὁ «Γράψας», πᾶμε;
Σκέφτηκε
πρὸς στιγμὴν τοὺς γεννήτορες του: νὰ βιοπορίζονται στὴν καιόμενη αὐγουστιάτικη ἄσφαλτο
τῆς ὁδοῦ Καλλιδρομίου, ‒στὴ
Νεάπολη, τὴν ἱστορικὴ γοητευτικὴ συνοικία τῶν Ἀθηνῶν‒ πουλώντας πεπόνια θρακιώτικα καὶ
πορτοκάλια σαγκουΐνια Λεωνιδίου. Ὅμως, ἡ ἀποκοτιὰ τῆς νεότητος προτίμησε τὴ
θάλασσα τοῦ αἰωνίως κυανίζοντος νοτίου Εὐβοϊκοῦ· μὲ τοῦ βορηᾶ τὰ κύματα καὶ
μὲ τὰ δροσερὰ αὐγουστιάτικα μελτέμια, τοὺς μωραϊτιδικοὺς ἐτησίας.
Ἀναμονὴ….
Ὅμως, ὁ «Γράψας» δὲν ἐρχόταν. Πέρασε ὥρα ἀρκετή. Οὔτε ποὺ ἦλθε. Ποῦ κινητὰ καὶ
ποῦ internet…
μυθικὴ μακαρία τότες. Πέρασε ἀρκετὴ ὥρα. Τίποτε. Ἐπέστρεψαν τελικὰ οἴκαδε. Ἔβαλαν,
πρὸς ἀναψυχήν, τὸ ραδιόφωνο. Δημοτικὰ τραγούδια.
Παράξενο γιὰ πρωϊνό. Τὰ δημοτικὰ δὲν σταματοῦσαν ἐπὶ ὧρες. Συνειρμικὰ γύρισε, τότε,
ἡ σκέψη του στὸν Νοέμβριο τοῦ 1973. Κάθε βδομάδα καὶ στρατιωτικὸς νόμος: "ἀποφασίζομεν
καὶ διατάσσομεν" ποὺ συνοδευόταν πάντα μὲ Δημοτικὰ τραγούδια.
Στρατιωτικὸ
πραξικόπημα θὰ ἔγινε πάλι, σκέφτηκε.
Σὲ
λίγο ὅμως ἀκούστηκε ἀπὸ τὰ ἐρτζιανὰ τὸ θλιβερὸ μαντάτο: Εἰσβολὴ τῶν «συμμάχων»
μας καὶ αἰωνίως ἰδίων στὴν Κύπρο· κατοχὴ τοῦ 40%, ποὺ συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ἀνακοινώσεις γιὰ ἐπιστράτευση καὶ ἀγωνία γιὰ τοὺς οἰκείους μας.
Ὁ
«Ὑπουργός» μόνο, ἐν τῇ ἀγαθότητί του, ψέλλισε:
—Νὰ
πᾶμε τὸ ἄλλο Σάββατο.
Ἦλθε τὸ ἄλλο
Σάββατο καὶ εἴχαμε ἄλλη κυβέρνηση καὶ ἄλλο πολίτευμα…καὶ ἄλλη Κύπρο.
Ὁ
Κων. Καραμανλὴς ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη δήλωνε:
—Οἱ Τοῦρκοι θὰ βρεθοῦν –μιὰν ἡμέρα–
αἰχμάλωτοι τοῦ δολίου σχεδίου των.
Ἐν μέρει βρέθηκαν
αἰχμάλωτοι τῶν ἀνοσίων σχεδίων τους, μὲ τὰ ὁποῖα κατασκεύσαν δεσμὰ γιὰ τὸν λαὸ
τῆς Κύπρου. Δήμιοι ἄξιοι περιφρονήσεως, ἐργολάβοι κατακτήσεων ποὺ δὲν ὁμολογοῦν τοὺς πονηροὺς λογισμούς
τους, τοὺς δολεροὺς σκοποὺς καὶ στόχους τους. Κι ὅμως, μέσα στὴν ἀπώλεια, ὑπάρχει
καὶ κέρδος. Ἡ Κύπρος ‒
ἐπιμένοντας δονκιχωτικά‒
προόδευσε κοινωνικά, οἰκονομικά, πολιτιστικά.
Εἰς πεῖσμα πολλῶν, εἶναι ἀνεξάρτητο κράτος, πλῆρες μέρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης
καὶ τῆς ζώνης τοῦ εὐρώ, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν. Τὸ ἀγκάθι ὅμως τοῦ
κατεχομένου τμήματος, τοῦ λαφυραγωγημένου
40% τῆς Κύπρου, παραμένει. Πονάει, πληγώνει τὸν Ἑλληνισμό, μὲ τρόπο ποὺ ἀνθρώπινη
φωνὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσῃ μὲ λέξεις. Τὸ παλαιὸ ἱστορικὸ σύνθημα τῆς ἐποχῆς,
τὸ «Δὲν ξεχνῶ», μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει τὴ δυναμικὴ ἐκείνη τῶν πρώτων χρόνων μετὰ τὴν
εἰσβολή, ὅμως ὁ Ἑλληνισμὸς ἀκόμη θυμᾶται καὶ κάθε χρόνο τιμᾶ τὴν ἱστορικὴ ἐπέτειο
μὲ νέα ἀλλοιώτικα «Δὲν ξεχνῶ», ὡς ἀντίδοτο στὴν ἱστορικὴ λήθη.
Ἡ
Κύπρος, ‒γῆ τῆς λεμονιᾶς, τῆς ἐλιᾶς‒ ἡ πεφιλημένη νῆσος, ἂν καὶ ἠθικὰ δικαιωμένη, ἀναμένει
καὶ τὴν ἱστορικὴ δικαίωσή της, τὴν ἐδαφικὴ ὁλοκλήρωσή της, κυρίως, ἀπὸ τοὺς
συγχρόνους, αἰωνίους ἰδίους, «Ἐμπόρους τῶν Ἐθνῶν», κι ἂς εἶναι αὐτοὶ ποὺ πωλοῦν τὸν Χριστὸν καὶ ἀγοράζουν τὸν Μωάμεθ.
Γιὰ νὰ μποροῦν οἱ Κύπριοι νὰ ἀπολαμβάνουν τὶς εὐωδιὲς τῆς διψασμένης γῆς τους· νὰ ζοῦν, νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ στοχάζονται ἐλεύθερα,
Γ ρ α ι κ ι κ ά.
Ντῖνος
Ἀγραφιώτης
