Δὲν ἔχουν τελειωμὸ τὰ πάθια κι οἱ καϋμοὶ τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη. Δὲν τοῦ ἔφτανε ἡ βαριὰ θολία τοῦ τριτεξαδέλφου του, ποὺ δικαίως ‒κατὰ τὴ μεγάλη πλειονοψηφία ἀναγνωστῶν καὶ μελετητῶν‒ ἢ ἀδίκως ‒κατ’ ὀλιγίστους‒ ἐπισκιάζει, ἐν πολλοῖς τὸ ἔργον του, οὔτε ἡ σύμφυρσή του, ἐξ αἰτίας ἑνὸς ρινικοῦ συμφώνου, μὲ τὸν γνωστὸ Ἀθηναιογράφο, θεατρικὸ συγγραφέα, ποιητὴ καὶ δημοσιογράφο. Τὸ κακό, ὅμως, τρίτωσε μὲ ἕναν Ἀγραφιώτη.
Ἐκδοτικὸς οἶκός τις, ὄχι καὶ τόσον ἄγνωστος, ἀναγγέλλει τὴν ἔκδοση τοῦ θεατρικοῦ ἔργου τοῦ Ἀλεξ. Μωραϊτίδη, «Ἡ καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν». Στὸ σύντομο βιογραφικὸ ποὺ παραθέτει, ἀφοῦ τονίζει πὼς τὸ ἔργο βραβεύτηκε στὸν Νικοδήμειο διαγωνισμό, πλαισιώνει τὸ κείμενο μὲ τὴ φωτογραφία τῆς εὐγενικῆς μορφῆς τοῦ Καρπενησιώτη λογίου καὶ Ἀκαδημαϊκοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου, ἀλλὰ μὲ λεζάντα Α. Μωραϊτίδης! Καὶ ἂν τυχὸν ὑπῆρχε κάποια φυσιογνωμικὴ ὁμοιότητα, θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ εἰκόνα. Δὲν ἔβαζε καλλίτερα καμμιὰ φωτογραφία τοῦ ἀειμνήστου καὶ θυμοσόφου Τζίμη Πανούση! Θὰ ἦταν, ὄντως, κοντύτερα στὴ μορφὴ τοῦ Μωραϊτίδη. Μικρὸ τὸ κακὸ ἕως καὶ καλὸν καὶ πάνυ εὐάρεστον γιὰ τοὺς Ἀγραφιῶτες. Καὶ τὸν «Ταξειδιώτη» τῆς Ἀκροπόλεως, ὁ ὁποῖος ὡς δημοσιογράφος ἐπισκέφτηκε τὸ Καρπενήσι τὸν χειμώνα τοῦ 1901, καὶ τὸν δικό τους Ζαχαρία Παπαντωνίου, μαζὶ καὶ τοὺς δύο στὸν ἴδιο χῶρο. Ἡ ἀστοχία, ἐξ ἀγνοίας προφανῶς, τοῦ συντάκτου τοῦ βιογραφικοῦ, ἔφερε ἕναν γέννημα θρέμμα θαλασσινὸ ‒καὶ ὡς μοναχὸ Ἀνδρόνικο τελειωθέντα‒ μὲ ἕναν ὀρεσίβιο καὶ κοσμοπολίτη, ταυτόχρονα, στὸν ἴδιο χῶρο.
Ὁ Παπαντωνίου διατηροῦσε φιλικὴ σχέση μὲ τὸν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη καὶ ἔχει δημοσιεύσει ἀρκετὰ γι’ αὐτόν. Τό ’χει φαίνεται ἡ μοίρα τοῦ Ἀλέξ. Μωραϊτίδη νὰ "μπλέκει" μὲ βουνίσιους στεριανούς. Πέρυσι τὴν ἐπέτειο τῶν ἐνενῆντα ἐτῶν τῆς κοιμήσεως του, στὶς 25 Ὀκτ. 2019, τίμησαν κάτι ἐλαφροΐσκιωτοι τῶν Γρεβενῶν τῆς Πίνδου μὲ ἐμπροσθοφυλακὴ τὰ δύο ἀποκλειστικῶς Μωραϊτιδικὰ φύλλα τοῦ τερπνοῦ ἐντύπου Τύρβη τῆς φαιδρᾶς συντεχνίας τῶν Γρεβενῶν καὶ guest-antistar κάτι αἰθεροβάμονες ἀπὸ ἕν «Ἑλληνομουσεῖον» τῶν Ἀγραφιώτικων βουνῶν. Καὶ τίμησαν τὴν ἐπέτειο ὄχι μόνο μὲ τὸν λόγο τοῦ Μωραϊτίδη ἀλλὰ καὶ μὲ κρασοβόλια Σκοπέλου καὶ τσιαλαφούτι Ἀγράφων· ἄνευ γιουβετσίων!
Τὸ θεατρικὸ τοῦ Μωραϊτίδη δὲν ἐκδόθηκε τελικά. Ἔχουν περάσει ἑπτὰ χρόνια ἀπὸ τότε. Ὅμως, ἡ ἀναγγελία ἔμεινε στοὺς ἀπέραντους λειμῶνες τοῦ διαδικτύου καὶ ἀναδύεται μετὰ πᾶσαν ἐνδελεχῆ πληκτρολόγηση γιὰ νὰ ὑπενθυμήσῃ, σὲ ὅσους ἀκόμη συνεχίζουν νὰ γοητεύονται ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ συγγραφικοῦ του ἔργου, ὅτι δροσίζει τὴν ἀγωνιῶσαν διὰ τὸν ἐπιούσιον ψυχὴν ὡς ἡ λυσίπονος πνοὴ τῶν μελτεμιῶν· ροδόσταγμα ἁγνὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν των, καὶ ὅτι συνεχίζει ὁ Μωραϊτίδης νὰ δηλώνει παρών, ἀλλὰ μὲ ἄλλους κάθε φορά, πολλοὺς κι ἀπρόσμενους τρόπους.
Ντῖνος Ἀγραφιώτης
* Πρώτη δημοσίευση στὴν ἐφημερίδα Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας τῶν Γρεβενῶν φ. 893/6.11.2020, σ. 17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου