H ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΜΟΥΛΙΑΣ

ἤ,  ἄλλα λόγια ν' ἀγαπιώμαστε, παρηγορία γιὰ τὸ σημερινὸ ''Ἑάλω ἡ Πόλις"

Ἡ καλοσύνη (καὶ ὁ νόμος) τῆς φύσης

Ἀντικειμενικὰ μιλῶντας, ἡ μουσμουλιὰ εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἄσχημα καὶ ἄχαρα δένδρα. Δὲν ἔχει τίποτα ἀπὸ τὴ λεβεντιὰ τοῦ πλάτανου, τὴ συμμετρία τῆς κουκουναριάς, τὴν εὐωδιὰ τῆς φλαμουριᾶς, τὴ γαλήνη τῆς ἐλιᾶς, τὴ στιβαρότητα τοῦ κέδρου ἢ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἄλλων δέντρων ποὺ ἔχουμε στὸν κῆπο μας. Κάτι ἄγαρμπα φύλλα μονάχα κι ἕνας καρπὸς μὲ περισσότερα κουκούτσια ἀπὸ ὅ,τι φαγητό. Δὲν εἶναι ἀπὸ τὰ δένδρα ποὺ ἐπιλέγεις εἴτε γιὰ ὀμορφιὰ εἴτε γιὰ παραγωγή.

Κάποιες φορές, ἀναλογιζόμενος ὅλα αὐτά, μπῆκα στὸν πειρασμὸ νὰ τὴν κόψω. Πῶς ὅμως;

Πρὶν ἀπὸ 30 σχεδὸν χρόνια, φοιτητὲς ἀκόμη, τρώγαμε μούσμουλα σὲ μιὰ ταράτσα τῶν Ἰωαννίνων. Ἕνα κουκούτσι, ἀπὸ τὰ πολλά, τὸ βάλαμε γιὰ πλάκα σὲ μία γλάστρα. Τὸ κουκούτσι φύτρωσε καὶ ἡ γλάστρα, ἔπειτα ἀπὸ καιρό, μπῆκε μὲ τὰ ἄλλα ἔπιπλα στὸ φορτηγὸ τῆς μετακόμισης γιὰ Θεσσαλονίκη.  Ἔμεινε γιὰ λίγα χρόνια σὲ ἕνα μπαλκόνι στὴν Τούμπα κι ἔπειτα μᾶς ἀκολούθησε στὴν Ἐπανομὴ ὅπου καί, ἐπιτέλους γι' αὐτήν, φυτεύτηκε στὸ χῶμα. Ἀπὸ τότε, κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή, χωρὶς καμία ἄλλη περιποίηση, μᾶς προσφέρει τὰ δῶρα της. Κάτι μελωμένα μούσμουλα ποὺ τὰ τρῶς ἀπευθείας ἀπὸ τὸ κλαδί.

Στὶς φῶτο μουσμουλιά μου καὶ μούσμουλα παρέα μὲ δάφνη καὶ κέδρο· ὄχι τοῦ Λιβάνου!

Ἀνάλογη ἱστορία μὲ αὐτὴ τῆς μουσμουλιᾶς εἶχε καὶ μία (κοντούλα) λεμονιά. Σὲ αὐτήν, εὐαίσθητη γάρ, δίναμε ὅλη μας τὴ φροντίδα: λιπάσματα, προστασία τὸ χειμῶνα, κλάδεμα. Ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια κόψαμε ἕνα (1) καὶ μόνο λεμόνι. Ἔλεγα τὸ παράπονό μου σὲ ἕναν γεωπόνο καὶ τὸ δίλημμά μου νὰ τὴν κόψω ἢ ὄχι.

Ἐκεῖνος, ἀφοῦ προσπάθησε νὰ μὲ πείσει χωρὶς ἐπιτυχία νὰ τὴν ἀντικαταστήσω, κατέφυγε στὸ τελευταῖο ἐπιχείρημα:

— «Τόσα χρόνια ἐσὺ ἔκανες τόσα πολλὰ γιὰ τὴ λεμονιά. Τί ἔκανε ὅμως ἡ λεμονιὰ γιὰ σένα»;

Τὴ συνέχεια τὴ φαντάζεστε;!

Χρῆστος Δανιὴλ

(γιὰ τὴν –μὲ μικρὲς ἐλάχιστες ἀλλαγές- ἀντιγραφὴ

καὶ τὸ πολυτονικὸν τοῦ πράγματος,  

put the blame on Κ. Τ!).