π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός: Βαδίζοντας στὰ ἴχνη τῶν δύο Ἀλεξάνδρων

 

Τὴν 1^η Αὐγούστου 2020 τιμήθηκε στὴ Σκόπελο, γιὰ τὸ σύνολο τῆς προσφορᾶς του στὸν τόπο του ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα, ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, ὁ λόγιος φιλαγραφιώτης ἱερέας, π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός. Εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ ἀπευθύνουμε γραπτὸ χαιρετισμὸ  ὁ ὁποῖος ἀναγνώστηκε στὴ διάρκεια τῆς ἐκδήλωσης καὶ μαζὶ μὲ τὴν ὁμιλία εὐγνωμοσύνης τοῦ π. Καλλιανοῦ δημοσιεύτηκε κατὰ πρῶτον στὴν ἐφημερίδα «Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας» τῶν Γρεβενῶν, τοῦ κοινοῦ ἡμῶν φίλου Ἀντώνη Παπαβασιλείου, στὸ φ. 882 σ. 15-16 ἀλλὰ καὶ στὸ ἱστολόγιο: http://anastasiosds.blogspot.com μαζὶ μὲ ἕνα σύντομο ἰδιαιτέρως συγκινητικὸ γιὰ ἐμᾶς εἰσαγωγικὸ σημείωμα τοῦ π. Καλλιανοῦ. Ἀναδημοσιεύουμε ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω ἱστολόγιο:

Δημοσιεύοντας, μὲ ἄπειρη, ὁμολογουμένως, συγκίνηση,

τὸν  χαιρετισμὸ τοῦ προσφιλοῦς μου Ἰατροῦ κ. Κων. Σπ. Τσιώλη 

 

       Προσπαθῶ νὰ βρῶ δυὸ λόγια εἰλικρίνειας, ἀλήθειας καὶ εὐγνωμοσύνης, νὰ τὰ στείλω στὸν καλό μου φίλο, τὸν ἐξ Ἀγράφων ὁρμώμενο Κων. Σπ. Τσιώλη, παπαδοεγγονό, φωτισμένο παραδοσιακὸ λόγιο, καὶ «ἰατρὸν ἄριστον», γιὰ τὰ παρακάτω λόγια ποὺ ἔστειλε στὴν ἀποψινὴ βραδυά. Μιὰ βραδυὰ τιμητικὴ γιὰ τὸν ὑποφαινόμενο -ἄν καὶ δὲν αἰσθάνεται νὰ ἔπραξε κάτι, ὥστε νὰ λάβει τιμές. Ἐν πάσει περιπτώσει ὁ καλὸς φίλος ἔσπευσε καὶ μέσα στὴ δίνη τῶν ὑποχρεώσεών του ‒ἰατρικῶν, συγγραφικῶν καὶ οἰκογενειακῶν‒ κάθησε καὶ ἔγραψε τὸν παρακάτω λαμπρὸ χαιρετισμό, ποὺ μὲ συγκίνησε, γιατὶ ἔφερε, μέσα στὸ κάμμα τοῦ Αὐγούστου, τὴ φρέσκια δροσιὰ ἀπὸ τὰ ἀγέρωχα «Ψηλὰ Βουνά», ὥστε νὰ ἀναψύξει τὴν ψυχή μου, ἀλλὰ καὶ τὶς ψυχὲς τῶν παρευρισκομένων. 

      Τὸν εὐγνωμονῶ καὶ τὸν ἀσπάζομαι φιλαδέλφως καὶ μὲ ἄπειρη ἐκτίμηση στὸ τίμιο καὶ εὐθές του πρόσωπο. 

       Εἰς ἐγκάρδιον τιμήν του καταθέτω τὰ λόγια τῆς ἀγάπης του νὰ τὰ διαβάσει καὶ νὰ τὰ ἔχει ὁ κάθε πιστὸς λόγιος. Γιατί, φαντάζομαι ὅτι εἶναι τόσο χρήσιμα...

 

 

« π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

Βαδίζοντας στὰ ἴχνη τῶν δύο Ἀλεξάνδρων

 

Σύμφωνα μὲ τὸν δημοσιογράφο, ἐκδότη καὶ πολιτικὸ τοῦ τέλους τοῦ 19^ου αἰ. καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20^ου, Γεώργιο Πώπ:

 

«Ὅ,τι δὲν πετυχαίνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ πετυχαίνει ὁ Μωραϊτίδης· ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν πίστη»

 

Ὅταν, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου,  διακονεῖ δηλ.  τὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ, ‒καὶ μάλιστα κατὰ τὸ Κολλυβαδικὸ πρότυπο‒ ἐνῷ ταυτόχρονα  μελετᾶ καὶ βιώνει τὶς ἀξίες ποὺ ἀποπνέει τὸ Μωραϊτιδικὸ ἔργο, ἀλλὰ καὶ τὸ Παπαδιαμαντικό, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ π. Καλλιανοῦ,  τότε ὁ ἄνθρωπος δὲν ὁδηγεῖται ἁπλὰ στὴν πίστη, ἀλλὰ σὲ μιὰ πίστη βιωματικὴ τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ,   τῇ ἀνοχῇ καὶ βεβαιώσει τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας Του, ὅπως, ἐξ ὅλης καρδίας, καταθέτει ὁ ἴδιος στὰ κείμενα πνευματικῆς μέριμνας καὶ βιοτῆς του, στὸ πόνημά του «Ἰσορροπώντας».

Ἡ ἐκτίμηση πὼς βαδίζει ἐπὶ τὰ ἴχνη τῆς μοναδικῆς αὐτῆς πνευματικῆς ξυνωρίδος τῶν Σποράδων ἀλλὰ, ‒πῶς ὄχι;‒  καὶ τοῦ ὅλου Ἑλληνισμοῦ, δὲν εἶναι δική μου. Ὅταν πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν εἶχα μιὰ συζήτηση περὶ Παπαδιαμάντη καὶ Σκιάθου μὲ τὸν ἀείμνηστο λόγιο Καρπενησιώτη ἱερωμένο π. Κωνσταντῖνο Βαστάκη, μοῦ τόνισε πὼς στὴ Σκόπελο, στὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, διακονεῖ τὸν Ὕψιστο καὶ τοὺς ἐνορίτες του, ὁ π. Κ. Καλλιανός, ὁ ὁποῖος ὅπως μοῦ δήλωσε χαρακτηριστικά: βαδίζει στὰ ἴχνη τῶν δύο Ἀλεξάνδρων, τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Μωραϊτίδη.

Μπορεῖ νὰ ἀκολουθεῖ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Μωραϊτίδη ἀλλὰ δὲν τοὺς μιμεῖται. Ἐπιδιώκει μέσα ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ ἔργου τους νὰ βρεῖ τὰ δικά του βήματα, τὴν δική του προσωπικὴ πορεία στοὺς δρόμους τῆς γραφῆς ἀλλὰ καὶ τῆς διακονίας τοῦ ποιμνίου του. Ὁ Σταυρὸς τῆς ἱερωσύνης τὸν φέρνει πιὸ κοντὰ στὰ ἴχνη τῶν βημάτων τους: νὰ προσπαθεῖ μέσω τοῦ ἔργου του νὰ βηματίσει στὰ μονοπάτια ποὺ βάδισαν κι ἐκεῖνοι, φέροντες τὸν δικό τους πνευματικὸ ἀλλὰ καὶ βιοτικὸ Σταυρό.

Ἡ ἰδιαίτερη ξεχωριστὴ ἀδυναμία του πρὸς τὸν ἄλλον Ἀλέξανδρο, τὸν Μωραϊτίδη, ἐξηγεῖται πιστεύω καὶ ἐκ τοῦ λειτουργήματός του, ποὺ θέλει τὸν ἱερωμένο νὰ στέκεται καὶ νὰ δείχνει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ μέριμνα πρὸς τοὺς ἀδικουμένους· καὶ θεωρεῖ γραμματολογικὰ ἀδικημένο τὸν Μωραϊτίδη, καταδικασμένο σὲ μιὰν ἀνεξήγητη ἄδικη λογοτεχνικὴ ἀφάνεια. Ἔτσι, χρόνια τώρα,  μὲ τὴν γραφίδα του προσπαθεῖ νὰ διατηρεῖ στὴν προφάνεια τὸ μεγάλο ἔργο τοῦ «Ταξειδιώτη», τοῦ περιηγητὴ «Μὲ τοῦ βορηᾶ τὰ κύματα», τοῦ τελειωθέντα ὡς μοναχοῦ Ἀνδρόνικου, ἐν Σκιάθῳ τῇ 25ῃ Ὀκτωβρίου 1929.  Σ’ αὐτό, καταλυτικὴ ὁμολογουμένως ἦταν ἡ συμβολή, τὰ τελευταῖα χρόνια, τῆς ἐπαρχιακῆς ἐφημερίδας «Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας»τῶν Γρεβενῶν καὶ τοῦ δὶς κατ’ ἔτος ἐκδιδομένου χαριτολογικοῦ διφύλλου «Τύρβη», μὲ τὰ ὁποῖα συνεργάζεται τακτικὰ ὁ π. Καλλιανός· ἀμφότερα ἔργο τοῦ μερακλῆ ἐκδότη Ἀντώνη Ν. Παπαβασιλείου καὶ τῶν μελῶν-συνεργατῶν τῆς συντεχνίας του.

Μὲ τὴν πάροδο τῶν ἐτῶν καὶ τὴ σχέση καὶ συνεργασία ποὺ εἴχαμε μὲ τὸν τιμώμενο κατάλαβα, καὶ μετὰ λόγου γνώσεως καταθέτω, πὼς ὁ π. Καλλιανὸς εἶναι μία μοναδική, ἰδιαίτερη πνευματικὴ μορφή, ποὺ λειτουργεῖ ὅπως ἐκεῖνα τὰ ἁπλὰ ὄστρακα, τὰ κοχύλια τῆς θάλασσας, ποὺ ἀπὸ ἕναν μικρὸ κόκκο ἄμμου μὲ ὑπομονὴ φτιάχνουν ἕνα πολύτιμο λαμπερὸ μαργαριτάρι. Ἀξιοποιεῖ τὶς ἱστορικὲς πληροφορίες, τὶς συνθέτει, τὶς σχολιάζει, τὶς ἀναλύει καὶ τοὺς δίδει λάμψη μαργαριταριοῦ.

Ἀκόμη, μὲ τὸ ἔργο καὶ τὴ δράση του, δὲν παύει νὰ στηλιτεύει τὴν κακοδαιμονία, προσπαθώντας, μὲ τὴν πέννα καὶ τὸν λόγο του, μὲ τὴ σεμνότητα καὶ τὴ λιτότητα τῆς βιοτῆς του, νὰ κινήσει τὸ τέλμα, ὅπου διαπιστώνει τὴν ὕπαρξη του· χωρὶς ὑστεροβουλία, χωρὶς ἰδιοτέλεια, ἀλλὰ μὲ πηγαία αὐτογνωσία καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον.

Ὁ π. Καλλιανὸς στάθηκε καὶ στέκεται πιστός, ὑποτακτικὸς ὑπηρέτης τῆς γενέθλιας γῆς, τῆς Σκοπέλου. Θαύμασε τὸ ἄπειρο κάλλος της. Ἐρεύνησε καὶ ἔφερε στὸ φῶς  τὸν θρησκευτικό, ἱστορικό, παραδοσιακό, λαογραφικὸ θησαυρό της. Συνέδεσε, στὸν πανέμορφο αὐτὸν τόπο, τὰ παλιὰ καὶ τὰ κατοπινὰ μὲ τὰ τωρινὰ χρόνια. Ἀξιοποίησε μὲ τὸ ἀσίγαστο ἐρευνητικό του πάθος τὴν πλούσια παράδοση μιᾶς μακρᾶς τοπικῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς, πάντα ὅμως κοντὰ στὸ ποίμνιό του, κοντὰ στὸν λαὸ τοῦ τόπου του. Χάρη στὶς μελέτες του καὶ τὰ ποικίλα δημοσιεύματα του ποὺ ἔχουν ἄξονα τὴ ζωὴ καὶ τὴ δράση ἀξιόλογων προσωπικοτήτων τῶν Σποράδων καὶ μὲ τὴν  συνεχῆ προβολή, μέσω τῶν δημοσιεύσεών του, τῶν φυσικῶν καλλονῶν , τῶν ἱστορικῶν τόπων, τῶν χριστιανικῶν μνημείων και κειμηλίων, πέτυχε νὰ κάμει γνωστὴ ἀλλά, κυρίως, νὰ διασώσει  τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιὰ τοῦ τόπου του. Αὐτὸ καταθέτει, αὐτὸ ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη καὶ σὲ ὅσους θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά του. Εἶναι τὰ δικά του πτερόεντα δῶρα μὲ τὰ ὁποῖα θέλει φιλεύσει ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται, ὡς ἄστρα ποὺ λάμπουν στὶς συνειδήσεις, ὡς αὔρα ἱκανὴ νὰ δροσίζει τὰ ψυχὰς καὶ τὴν ζωὴν, ὡς ἐξερχομένη πνοὴ θείας γαλήνης.

Προσωπικὰ τοῦ χρωστῶ, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, καὶ τὴ γνωριμία, ποὺ συνεχίζεται ἀρκετὰ χρόνια τώρα ὡς φιλικὴ σχέση καὶ γόνιμη συνεργασία, μὲ τὸν εὐπατρίδη γητευτὴ τῶν ἀφρισμένων κυμάτων καὶ διακονητὴ τῶν ποντοπόρων πλοίων, τὸν καπετὰν Γιάννη Παρίσση, ἀπὸ τὴν ἀδελφικὴ τῆς Σκοπέλου νῆσο Σκιάθο, ὁ ὁποῖος πολλὰ προσφέρει στὴν ἀνάδειξη  τῆς ναυτικῆς παράδοσης τῆς γενέτειράς του ἀλλὰ καὶ τὴν διάσωση πολύτιμου φωτογραφικοῦ ὑλικοῦ τοῦ νησιοῦ του καὶ τῶν ἀνθρώπων του. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὴ τὴ γνωριμία δόθηκε, ἴσως θείᾳ οἰκονομίᾳ, ἡ μεγάλη εὐκαιρία νὰ ἐρευνηθεῖ ἡ σχέση τῆς Σκιάθου καὶ τῆς Σκοπέλου μὲ τὰ Ἄγραφα, τὴν δική μας ἰδιαίτερη πατρίδα, κυρίως μέσω τοῦ ἔργου τῶν δύο Ἀλεξάνρων, Μωραϊτίδη καὶ Παπαδιαμάντη ἀλλὰ καὶ τοῦ τρίτου τῶν σπουδαίων λογίων τῶν Σποράδων, τοῦ Παύλου Νιρβάνα. Ἡ σχέση αὐτὴ Ἀγράφων καὶ Σποράδων συνεχίζεται  καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση, ὅπου μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία τοῦ τιμητικοῦ χαιρετισμοῦ στὸ ἔργο καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ π. Κωνσταντίνου.  

Λοιπόν, ἀπ’τὶς ἁλαταριὲς τῶν Ἀγράφων μὲ τὰ οὐρανομήκη ὄρη, τὰ δροσερὰ πελάγη ἐλατοδάσους, τὶς κρυερὲς πηγές, ἀπ’ τὴν «Φοντάνα» τοῦς Εὐγενίου Γιαννούλη καὶ τοῦ Ἀναστασίου Γορδίου, ἀπ’ τὰ λημέρια τοῦ θρυλικοῦ Κατσαντώνη, χαιρετίζω τὴν εὐγένεια τῆς ψυχῆς σας καὶ τὴν αὐθόρμητη ἐσωτερικἠ σας συμμετοχὴ στὶς ὡραῖες πνευματικὲς ἀγωνίες τοῦ πολυγραφώτατου καὶ ἐκλεκτοῦ συμπατριώτη σας ποὺ τιμᾶ μὲ τὸ ἔργο του τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του· ἑνὸς ἱερέα μὲ αἴσθηση τοῦ καθήκοντος, ἑνὸς ὑπευθύνου ἀνθρώπου τοῦ πνεύματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ μόχθου, καὶ ἑνὸς τίμιου οἰκογενειάρχη. Ὁ π. Κωνσταντῖνος θεωρῶ πὼς αἰσθάνεται, ὡς ἱκανοποίηση τῶν προσπαθειῶν του, ‒πέραν τῆς δικῆς του ἐσωτερικῆς παραμυθίας τῆς ψυχῆς καὶ συνειδήσεώς του‒ τὴν  ἠθικὴ συμπαράσταση καὶ μέριμνα ἐκλεκτῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐσεῖς, ποὺ γνωρίζουν ὅτι πρέπει νὰ τιμοῦν καὶ νὰ εὐλαβοῦνται τὴν πνευματικὴ προσφορὰ καὶ δημιουργία. Κατέρχομαι, λοιπόν, νοερά, ἀπ’τὰ ψηλὰ βουνὰ τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου, ἀπ’τὰ Ἄγρια καὶ τὰ ἥμερα τοῦ βουνοῦ καὶ τοὺ λόγγου τοῦ  Στέφανου Γρανίτσα ‒Ἀγραφιῶτες λόγιοι τῆς ἐποχῆς τῶν δύο Ἀλεξάνδρων τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς ἀναφέρει καὶ τιμᾶ στὰ δημοσιέυματά του ὁ τιμώμενος‒ γιὰ νὰ ἁρμυριστῶ στὶς ἀκρογιαλιὲς τοῦ τόπου σας καὶ νὰ αἰσθανθῶ τὴν ὀσμὴν ἰωδίου αὔρας θαλασσινῆς συντροφιὰ μὲ τὸν παπα-Καλλιανὸ καὶ τοὺς φιλογενεῖς συντοπίτες του».

Κωνσταντῖνος Σπ. Τσιώλης

 

...καὶ στὴν ἐφ. «Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας» τῶν Γρεβενῶν, φ. 882/7.8.2020, σ. 15:

Ἐφ. ΧΔΜ, φ. 882, 7.8.2020, σ. 15.

 

«Εὐγνωμοσύνης καὶ συγκινήσεως ἀνοιχτὴ κατάθεση

 

Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ θερμότατα εὐχαριστῶ τὸν Δῆμο τῆς Σκοπέλου γιὰ τὴν τιμητικὴ βραδυὰ ποὺ εὐγενῶς μοῦ ἀφιέρωσε.

Συγκεκριμένα,  εὐχαριστῶ τὸν ἀξιότιμο κ.  Δήμαρχο Σταμάτιο Κ. Περίσση,  τοὺς ἐντιμοτάτους Ἀντιδημάρχους κι  ὅλους τοὺς Δημοτικοὺς Συμβούλους, γιὰ τὴν τιμὴ καὶ ἀγάπη τους.

Μὲ ἱερὴ συγκίνηση  εὐγνωμονῶ τὸν πολυσέβαστο π. Νικόλαο Κασσανδριανό, τὸν Ἀρχιερατικό μας Ἐπίτροπο, ποὺ ἐκπροσωποῦσε, μάλιστα, τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, γιὰ τοὺς θερμοὺς καὶ γνήσια ἀδελφικοὺς καὶ ἐγκάρδιους λόγους του, ἀλλὰ καὶ  τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς μας, ποὺ παραβρέθηκαν, ὅπως ὁ Παν. Ἀρχιμ. Ἀλέξιος, ὁ π. Χρῆστος καὶ ὁ π. Εὐάγγελος.

Ἐφ. ΧΔΜ, φ.882/7.8.2020, σ. 16.

Πολλὲς καὶ θερμότατες εὐχαριστίες καταθέτω στὸν Γιατρὸ Παναγιώτη Γρ. Σταμούλη, τὸν Κληματιανό, ὅπως καὶ στὸν ἄλλο Κληματιανό, τὸν  Εὐστάθιο Κων. Καραγιῶργο, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ Καθηγητὴς Βυζαντινῆς Μουσικῆς πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς λάμπρυνε τὴ Σκόπελο στὸ ἐξωτερικό,  ὡς κορυφαῖος τενόρος στὴ Βασιλεία τῆς Ἑλβετίας . Αὐτοὶ οἱ δύο, ἐπιστήμονες καὶ τρανοὶ φίλοι μὲ ξαναγύρισαν στὸ παλιό μας τὸ χωριό, τὸ Κλῆμα, ὅπου πρωτοσυλλάβισα τὰ πρῶτα βιώματα προσέγγισης τῆς ἱστορίας καὶ τῆς λαογραφίας αὐτοῦ τοῦ τόπου: Τῆς «καλισταφύλου» κατὰ τὸν μεγάλο μας Δαπόντε, Σκοπέλου. Τοὺς εὐγνωμονῶ τόσο....

Ὁ θεολόγος καὶ λόγιος καθηγητὴς Κων. Ἰω. Σύρος μὲ βοήθησε νὰ ξαναγυρίσω στὴ Μ. Δευτέρα τοῦ 1980, ὅταν ὡς νέος ἐφημέριος τῆς ἱστορικῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγ. Παντελεήμονος καὶ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν λάμβανα τὰ κλειδιὰ τῆς διαδοχῆς ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο παπα-Χρύσανθο...Τὸν εὐχαριστῶ ποὺ μὲ τὸν λόγο του μὲ βοήθησε νὰ συνειδητοποιήσω πώς, καθὼς κι ἐγὼ ἔφθασα «εἰς τὴν ἡλίου μου δύσιν», θὰ πρέπει κάποτε νὰ παραδώσω τὰ κλειδιὰ τῆς ἐνορίας μου, ὥστε νὰ συνεχιστεῖ ἡ διαδοχή...Κι εἶναι αὐτὲς οἱ στιγμές, οἱ μέρες καὶ τὸ  ὅσο  χρονικὸ διαστημα ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς τὴν διακονία μου τόσο πολύτιμα καὶ πυκνοφορτιμένα μὲ δέος μεταφυσικὸ καὶ ἱερὸ ρῖγος συνάμα....Εὐχαριστῶ, λοιπόν, γιὰ τούτη τὴν ὑπενθύμιση, ποὺ στέκει στὴν ἄκρη τῆς ἐκδήλωσης αὐτῆς ὡς ἄλλη ὑπόμνηση...Ὑπόμνηση ἱερὴ ἐφημερίας καὶ προετοιμασίας.

Θὰ ἦταν μεγάλη κι ἀσυγχώρητη παράλειψη ἂν δὲν ἔλεγα ἕνα καλὸ λόγο καὶ δὲν κατάθετα τὸ περίσσευμα τῆς μεγάλης εὐγνωμοσύνης μου στὴν καλή μου Μαρία Σοφικίτου-Σίσκου, ποὺ ἀθορυβα καὶ προσεχτικὰ ἐργάστηκε μαζὶ μὲ ὅλο τὸ ἐπιτελεῖο τῆς Δημοτικῆς ὁμάδος Πολιτισμοῦ. Καὶ κοντὰ σ᾿ αὐτὴν εὐχαριστῶ τὸν σύζυγό της καθηγητὴ Πανεπιστημίου Γιάννη Πελ. Σίσκου καὶ φυσικὰ τὴν ἀγαπητή μου Μαρία Σάββα-Γκόλια,  γιατρό.

Μεγάλη εἶναι κι ἡ εὐγνωμοσύνη μου στὸν ἄξιο καὶ τόσο δραστήριο Πρόεδρο τῆς Ἑνώσεως Συνταξιούχων Ναυτικῶν τῆς γείτονος νήσου Σκιάθου, τὸν καπετὰν Γιάννη Παρίσση, ποὺ τίμησε μὲ τὴν παρουσία του αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση, ἀλλὰ στὸν εὐγενῆ καὶ ἐκ τῶν κορυφαίων μελετητῶν τοῦ γείτονος λογογράφου Ἀλ. Μωραϊτίδη, τὸν ὀδοντίατρο κ. Κων. Σπ. Τσιώλη γιὰ τὸν χαιρετισμό του. Χαιρετισμὸ ποὺ ἀνέγνωσε, μάλιστα, ἡ ἀξ. κ. Μαρία Σάββα, ὀδοντίατρος κι αὐτή, ἀλλὰ καὶ ἀξία Δημοτικὴ Σύμβουλος  

Τέλος, εὐχαριστῶ τὶς εὐγενικὲς ἐνορίτισσές μου κ. Ματίνα  Πατσῆ-Χριστίνη, κ. Μινούλα Καραμπάση- Μπετσάνη καὶ κ. Ἀλέξανδρα Κοσμᾶ-Λεμονῆ, ὅπως καὶ τὴν κ. Μάχη Τζουβαράκου –Κανάρη,  γιὰ τὸ εὔγευστο κέρασμα, τὴν κ. Εἰρήνη Κόλλια Εὐαγγελινοῦ γιὰ τὴν εὔοσμο ἀνθοδέσμη της,  καὶ ὅλους ὅσους τίμησαν, ὄχι τόσο ἐμένα, ἀλλὰ τὴν ἀθάνατη ἱστορικὴ Μνήμη τοῦ νησιοῦ μας. Αὐτὴν ποὺ ὀφείλουμε νὰ μάθουμε, νὰ βιώσουμε καὶ  νὰ  παραδώσουμε, ὡς ἄλλη σκυτάλη, στὶς ἑπόμενες γενιές.

Ὁ φιλότιμος καὶ πάντα προσεχτικὸς κ. Γιῶργος Ρουσέτης μὲ τὴν φιλόκαλη καὶ εὐπρεπῆ σελίδα του στὸ Διαδίκτυο «Δρώμενα τοῦ τόπου μας», μᾶς τίμησε ὅλους χαρίζοντάς μας στιγμὲς τοῦ Χρόνου, ποὺ ναὶ μὲν δὲ γυρίζουν πίσω, ἀλλὰ διακρατοῦνται ὡς ἀνάμνηση.  Δικαίως, λοιπόν, τοῦ ἀνήκουν τὰ εὐχαριστήρια. Ὅπως εὐχαριστήρια χαρίζονται στὸν κάθε παρευρισκόμενο Σκοπελίτη ἤ φίλο τῆς Σκοπέλου, ποὺ τίμησε τὸν τόπο του».

 

π. κ. ν. κ.